sevgilim,
bir ülke senin gövden kadar masum olsaydı
bir tek anne oğlunu devletten sormazdı... diyen edebiyatçı. hayata dair sorulacak en güzel sorularından biridir köylüleri niçin öldürmeliyiz? ve cevabınıda verilebilecek en güzel şekilde kendi vermiştir.

barış için yazılabilinecek en güzel şiirlerden birini yazmış. lirik olma kaygısı gütmeden - akıl vermeye çalışmadan. sadece aydın vicdanının sesini kullanmış: size barış diyorlar

cümlelerinin güzelliği karşısında kayıtsız kalamadığım, okunduğunda dizelerinin dakikalarca düşündürtme etkisini yaşatan yazar, şair.

(bkz: ve güz geldi ömür hanım)

"...
insanın yarası sağken iyileşir.*
bu sözle ışıdığım gecenin sabahı
otuz dort çocuğu öldürdüler.
..."

(bkz: yanılsamalar)
*bu mısra metin eloğlu'dan.

''bunalıyoruz çocuk bunalıyoruz,
biçim veremediğimiz şeylerin
biçimini alıyoruz '' hayatı anlamlandıran şair.

"gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
-ki bu en büyük kötülüktür size-
yıkanmıyor bir kez olsun yüreğiniz yağmurlarla
denizler boşuna devinip duruyor bir çarşaf gibi
gerip ufkunuza mavisini, çiçekler her bahar
uyanışın türküsünü söylüyor da görmüyorsunuz.
sizin adınıza dünyanın pek çok yerinde
insanlar dövüşüyor ellerinde yürekleri birer ülke
anlamıyorsunuz inançlarını bir kez düşünmüyorsunuz.
ömrünüzü güzelleştirecek bir şey almadan hayattan
bir şeyler bırakmadan ardınızda gelecek adına
koşaradım tükeniyorsunuz insan kardeşlerim
koşaradım
duymadan bir gün olsun dünyayı iliklerinizde.."

demiş. bize ise iç çekmek düşmüş bakıp bakıp dizelerine..

"...

bir utanç perdesi, yaşamaktan
acısı topuklara vuran bir yutkunma
bir gelecek vaadi canımızda halkalanan
gövdemizde onurlu bir yalnızlık
al yeşil bir tevazu kalbimizde
ölülerimizden bir tevazu alayı
öldüreni anlamaya varan bir ceza
ağzımızda şiirlerden bir gönül
bir yaşama gücü yaramızdan:

"biz kırıldık, daha da kırılırız
kimse dokunamaz bizim suçsuzluğumuza."*


(bkz: yutkunma)
(bkz: pervane)*

*cemal süreya dizeleri.

"beni cam kırıklarıyla anımsasın insanlar, savrulan bir yaprak hüznü ve dağınıklığı ile... yükümü yanlış bedestanlara çözdüm.
ezilmiş bir gül hüznü var yüreğimde."

demiş...

"hüznün bütün koşulları hazır. nedenini bilmediğim bir
keder akıyor damarlarımdan. kalbimin üstünde binlerce
bıçak ağzı... ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı,
yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir
engebeler atlası. yaşamak bir can sıkıntısı mıdır ömür
hanım?"
diye sormuş aynı zamanda...

uzun zamandır sipariş listemde bekleyen (bkz: insanın acısını insan alır) kitabının siparişini verdiğim şair. sabırsızlıkla bekliyorum.

"...sevmeyi özledim biliyor musunuz? kayıtsız şartsız bir gülüşü. olur olmaz yerde ağzıma bir öpücüğün konmasını. bir doğruya sevinmekten çok bir saçmalığa gülümseyebilen hoşgörüyü. 'nerde kaldın' ayazını değil, 'hoş geldin' iyiliğini. hiçbir şeyle yatışmayan yürek telaşını. kapı zilleriyle telefonlar arasında tükenmeyi. geceyi bir hayal hazinesine çeviren uykusuzluğu. bir gövdenin önünde diz çökmeyi. kendimi severek yürümeyi kalabalıkta. 'göğe bakma duraklarını' özledim. yağmuru kirpiklerinden içmeyi. yumruk kadar bir yüreğe dünyayı sığdırma hünerini. 'sana sevinç verdiğim sürece ben buradayım' zenginliğini özledim. otel odalarının insanı bir yaprak gibi incelten kederini. başka kentlere vuran rengini güneşin. başka sokakların telaşıyla çoğalmayı. dünyayı yudum yudum aşka çeviren yalnızlığı."*

"her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? acıyı
görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek
kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan,
umuttan, sevinçten ne anlar? göğü görmeden, denizi gör-
meden maviyi anlamaya benzemez mi bu? bir güz dü-
şünün ki ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış,
böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? başlamanın bir
anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa
başlangıcı olmak değil midir? yaşamı düz bir çizgide tut-
mak tükenmektir. yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı
aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların
sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik
olur tükenmek değil de?


yağmur yağıyor ömür hanım...gökten değil, yüreğimin
boşluğundan ömrümün ıssız toprağına...ve ben sonsuz
bir düzlükte bir küçücük, bir silik nokta gibi eriyip gi-
diyorum. seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar ka-
tından? "

herkes türküsünü elbet kendi sesiyle söyler...

dicle üstü ay bulanık, şükrü erbaş

şiir normalde sevmem ama instagramda paylaştıklarımın altına yazmak için google dan aratırım bazen bir kere bu kişinin bir satırını yazmıştım. şöyleydi:

(bkz:gökyüzü de olmak isteyebilirdim değil mi kim ne diyebilir ki)

bence saçma ama daha çok like gelsin diye işi kitabına göre oynamak lazım. haksız mıyım?