barış bıçakcının son vurgunudur. ankara , toplu konutlar, ilişkiler üzerine...
"kendi dünyamdan çıktığımda basit cümlelerin öznesi oluyorum".

ve arka kapak yazısı :

"cemil in bütün gün evde ruhsal söküklerle uğraştığını da biliyordu nazlı. ev, iplik parçalarıyla, kırpıklarla dolu oluyordu, iki ucu bir araya getirilememiş hatıralarla ve partal fikirlerle. yaşamak bu küçük evde de eksik kalıyordu; elli dört metrekare içinde cemil in yetişemediği, tamamlayamadığı şeyler vardı. sessizlikler vardı. hissettiği şeyi tam o anda kimseye söyleyememiş cemil in kuytuya köşeye bıraktığı sessizlikler, yutkunmalar ve toz."

okuyunuz , okutturunuz.