boş boş şarkı dinlerken , sohbet edebileceğin kimsenin olmadığını farkettiğin an.

birsürü var bu anlardan:

- yetiştirdiğin iki saksı çiçekle konuşmaya başladığının farkına varmak mesela. "günaydın. nasılsın?" diye fısıldarken bütük yapraklarına dokunmaya çalışmak,

- kendi kendine, sesli bir şekilde muhabbetler etmek:
"+ acaba ne yapsam yemek olarak?
- hmm.. makarna?
+ çok severim!
- biliyorum."

gibi, gibi, gibi.

başkası aklınızda yer etmiyorsa ve terk edildiyseniz sık sık anlarsınız.

facebook ta dürtülmediğin zamanlardır

seni facebooktan sildiği andır.

gece yatarken yastığına daha sıkı sarıldığın zamanlardır

sabahları çalar saate muhtaç olunduğu anlar. aslında bir öpücük hiç de fena olmazdı.

dokunulmadığında öleceğini hissettiğin anlardır.

hissetmek istediğim anlardır. aslında bazı yönlerden çok yalnızım, hatta hep yalnızım, asırlardır yalnızım, pişmanım alın yazım. lakin o kadar kalabalık bir hayatım var ki, yalnızlığı hissetmeye fırsat kalmıyor.

yalnız yaşayıp, dört duvar arasında kalmayınca anlayamayacağın, anlaşılamayacağın durumdur. yalnızlıkla evli olduğunuzu, yalnız kaldığın, bırakıldığın zamanlarda yine yalnızlık sana " ben demiştim" diyerek hatırlatır. yalnızca kalabalıktaki yalnızlığı değil dibine kadar yaşarsın. yalnızlık sizinle seviştiği zaman tek taraflı zevk alır, sizede onun tasası kalır.

iyi gün dostlarımız ın, kötü günümüzün de yanımızda olmaması.
alın size yalnızlığın anlaşıldığı anlar dan en önemlisin den bir örnek

grip olduğun ve bir tas çorbaya muhtaç olduğun zamanlar,sıcak bir çorba ve içten bir öpücükle " geçmiş olsun canım " diyen birisinin yokluğunu hissetmek
hastalıktan daha beter bir durum
abaza olsan 31 çekersin geçer,bu geçmiyor işte
geçiyorsa da delip geçiyor...

bar kapısında damsız girilmez uyarısını gördüğümüzde.

gün içinde telefona gelen mesajların hepsinin turkcell ve bankadan gelmesi.

diş fırçalığında kendi diş fırçandan başka diş fırçası olmaması

taksime çıktığında arayacak bir kişi bile bulamayınca. telefonun fabrika ayarlarına dönersen rehber silinir ortada kalırsın mal gibi. neyse ki yosibear yetişti imdadıma.

şu ara çok ihtiyaç hissettiğim anlardır...

i am no superman ulan!!!*

kariyer, iş, üniversite derken akşam eve döndüğünde sokak kapısını açıp (zile basamamak), kombiyi açıp soğuk evin ısınmasını beklediğin andır.

ibrahim tatlıses'ten yalnızım dostlarım'ı dinlediğiniz andır.

her akşam odanda pc başında, dizi izleyip uyduruk yemeklerden yediğin anlardır . her akşam aynı eylemi tekrarlamana rağmen çok sonraları anlaşılır bu durum, bir an durup düşünür ağlaya ağlaya yemeğe devam edersin.