yaşadığım en 'extreme' duygu, aileme eşcinsel olduğumu söylediğim anda hissedildi. aslında söylemek te değildi, bir çeşit kusma gibi, istemsizce ağzımdan çıkan ve kendi kendimi dumura uğratan sözcükler..
-anne... .. ben kadınlardan hoşlanmıyorum..

sonrasında annemin gözlerinin dolmasıyla birlikte bana bir titreme gelmiş, sinir krizine girilmiş, gecenin sonu hastanede geçirilmiş, hemşire hanımın ilk müdahale sırasında bana ''iyi misiniz'' demesiyle tüm ağlama ve öğürme nöbetleri bir kenara çekilip kahkahalarla hastaneyi inletme moduna geçilmiştir. çok azını hatırlıyorum ama hayatımda öyle bir duygu yoğunluğu yaşadığımı hatırlamıyorum. gülmek ve ağlamak çok yakın eylemlermiş, ölümle yaşam çok yakınmış birbirine, adeta ikiz kardeşmiş tüm bunlar.. o zaman öğrenmiştim...

peki ya sen alttaki yazar; senin şimdiye kadar en büyük ' travman' ne oldu hayatta?