büyük bir dehşetle okuduğum durumun sonuçlanmasını kendimi ağlamaktan alıkoyamadan okuduğum dehşettir. bizi koruyacak insanların korumak için insan seçmesi saçmalığıyla çektirilen bu acının haddi hesabı olamaz ve her suça kendi özelinde bakılması ve önlemeye çalışılması gerekirken genelleme yaparak basitleştiren, işi bu olan insanların işlerinin başından aşkın olma gerekçesi ile bir maduru da kendi gözünde suçlu olduğuna inandırma girişimlerine rağmen ve karar alıcıların da gerçeklere karşı gözleri körmüşçesine verdikleri şaka gibi kararlara rağmen öyle ya da böyle yetmez ama nihayet verdikleri ceza kararı bir acının çığlığının kulaklara dokunmadan yok olmayıp sessizliğe karışmadığını görmemi sağlayınca bendeki karşılığı hıçkıra hıçkıra ağlamak oldu. ben sadece hikayeyi okurken bu kadar yıpranmışken bunu dinleyen o polisler, o hâkimler savcılar nasıl oldu da bu kadar sakin kalıp kararlar aldılar aklım almıyor. bu olay, bana bu ülkede bu zihniyetlerle bir arada ölmeden nasıl durabiliyoruz sorusuna karşı beni bir kere daha cevapsız bırakmıştır. gözyaşlarımı siliyorum ve öleceğim gün bu insanlardan birinin ya da birilerinin hikayeme dahil olmamalarını sadece ümit edebiliyorum.