çatı katı odam, rüzgârın savurduğu yel, belli belirsiz sıcaklık, bedenime tüneyen tarifsiz acı... bu sabah uyandığımda mutsuzdum; uyandığımda bakışları halâ aklımdaydı. oysa öyle güzel gülüşü vardı ki yarınları aydınlatabilecek. belki daha önceki sevgilileri bunu ona henüz söylememişlerdi. bunları duyacak yaşa gelmemişti belkide. dün akşam gencecik bir adam istanbul havalimanında sonsuz bir boşluğa bıraktı kendini. kimse duymadı çığlığını, kimse görmedi gülen yüzünün altındaki göz yaşlarını. umuyorum acıların dinmiş huzura ermişsindir. kalanlara dipnot: faşizm olurda sorarsa; o güzel gülen çocuk-adam öldü dersiniz.