4 yıldır üniversite dolayısıyla teyzemlerle yaşıyorum. kuzenimle de öyle abi-kardeş samimiyetinde bir ilişkimiz olmasa da genelde bir sorunumuz yoktur.teyzem de zaten dünya tatlısı,annemden iyidir. zaten ben de pek öyle aileci aileci bir insan değilim nedense bilemiyorum, herhalde açılamadığımdan ya da gelecek muhtemel olumsuz tepkilerini tahmin etmemden ötürü. kuzenim 1 ay sonra evleniyor ve bugün onun evini görmeye gittim. zaten nişanlısı fln böyle çok cici bir kız, hani aşka pek inanan bi insan değilim ama öyle benim gözümde canlandırdığım o epik aşkı gormüyorum onlarda (belkide bizim yanımızda oldukları için belli etmiyolar) ama birbirini seven dahası birbiriyle çok iyi anlaşan iki insan görüyorum, bu da herhalde sevginin farklı şekilde ifade edilmesi ile alakalı bir şey.

bana bugün dank edense, kuzenimin taşınacağı evine gidince garip olmam. evi baştan aşağı gezip, bir de etkilenince ''insanlar gerçekten mutlu olup aile kuruyor'' moduna girdim. belki bu ülke şartlarında eşcinseller için bunun mümkün olmaması belki de hep yalnızlıktan bu izlenimi edinince, kendimi bu mutlu aile tablosuna dışardan bakar gibi hissettim. insanların evlenip aile kurması aslında çok sıradan bir şey bence, belki de yakınlıktan ötürü kendimi bu tablodaki aradan fırlayan-sorun gibi gördüm nedensizce. o her zaman ''bekar'' olacak olan vs olaraktan. hani izlediğiniz filmde ana karakterler ''happily ever after'' şeklinde mutlu olur ve onların yanındaki o insanlara ne olduğunu bilmeyiz, onlar da devam etmiştir ya bu da bana aynı hissi verdi. zaten açıkcası evliliğe inanan birisi değilim, birini seviyorsanız zaten seviyorsunuzdur bunun için sözleşme yapmanıza gerek yoktur ( tabi hukuki açıdan gereksinimler var), bu ülkede tıkılı kalacağım inancıyla çok da sevsem çoluk çocuğa karışma gibi bir hayalim de olmadı hiç.

herhalde hiç sahip olamayacağım/ı düşündüğüm şey bana dank etti. hem de baya sert.