itiraf etmeye başlamışken içimdekilerinin hepsini dökmeden de gitmeyeyim dedim... 2012 de kendime durumumu anca itiraf edebildiğim, kabullenmesi biraz zaman almış olsada kendimle barışmıştım, mutlu mesut içimde kelebekler uçuyordu artık... yaz aylarında ziyaretime gelen yakın arkadaşım sözlükten bahsetti zirve var dedi,ayı sözlüğün 1.yaşı kutlanacak dedi ikna etti beni istanbula gitmeye. tabi kendime itiraf etsem de durumumu henüz bir icraat olmamıştı bu konuda ve çekincelerim, korkularım vardı. neyse istanbula gittik güldük eğlendik, kutlamadan sonra ilk defa bir gaybara gitmenin heyecanı ile tekyöne doğru yol aldık. ben kendimi kapatmış etrafı incelerken biri geldi ve tanışmak istediğini söyledi, tereddüt etmeden olur dedim (pişmanım) konuştuk eğlendik derken 7 aylık bir ilişkim oldu. ilk sevgilimdi, herşeyin ilkini gördüğüm tattığım insan(!) farklı şehirlerde olmamızı fırsat bilerek ne güzel boynuzlamış beni. acı şekilde öğrendim. pat die bitirdim... içimde kaldı tüm yüzüne haykırmak istediklerim... bazen diyordum keşke karşıma çıksa da bir güzel haşlasam diye... 4 yıl sonra ilk defa tekyönde karşıma çıktı. tüm yüzsüzlüğüyle gülümseyip naber dedi... keşke karşıma çıksa da haykırsam dediğim kişinin karşısında konuşamadım. boğazıma yumruk yedim resmen, tutuldum, cevap veremedim. kaçarcasına içeri girerken arkamdan seslendi, başımdan kaynar sular döküldü, neden böyleydi ki... 4 yıl geçmesine rağmen neden böyle olduğumu anlamayıp kendime çok kızdım. dökemedim içimi, biriktiriyorum hala... bir gün çıkıcak yine karşıma diye bekliyorum. bu sefer hazırlıklıyım be sözlük... aldatıldığını başkasından öğrenmek çok zormuş, arkandan çevirdiklerini başkasının ağzından duymak çok koyuyormuş... (rahatladım azcık, umarım sözlüğe kayıtlıdır da okur yüzsüz)
(bkz: ilkler unutulmuyor)