bugün kızla buluştuk, iki saat kadar takıldık, konuştuk, konu çoğunlukla başka başka şeylerdeydi. "canın neye sıkkın, hayatını nasıl değiştirmek istersin?" falan gibi sorular sordu, ben de çok etliye sütlüye bulaşmayan cevaplar verdim falan, bir türlü asıl sadete gelmeye cesaret edemedim. ta ki, yürürken bir ara bana sarıldı, "hayatında birinin olmasına çok sevindim" dedi, teşekkür ederim dedim, "e mutlu musun bari?" dedi, "evet, mutluyum" dedim, "o zaman daha ne isteyeceksin ki, ne kadar güzel birşey bu" dedi. "başka konuşmak istediğin birşey var mı peki, canını sıkan şey nedir?" diye sordu. ben de işte kem küm birşeyler dedim. başka konulara geçtik. o konu da öylece kapandı. ben de açamadım bir daha.

hiç bana kim, neyin nesi, nasıl tanıştınız vs. falan sormadı. çok garip. ben öyle konu bulsam didik didik sorarım oysa, merak ederim. kızın kafa başka çalışıyor. ya da benim bu işi konuşmak konusunda çok sıkıntılı olduğumu bi anlayamadı, ya da çok ciddiye aldı, o yüzden fazla didiklemedi, geçiştiriverdi. ama asıl sorunumun bunu konuşamamak olduğunu hiç anlamadı sanırım. onun için herhalde bu işler çok doğal, çok normal, çok sıradan. allahım ne biçim arkadaşlarım var ya benim? ha böyle arkadaşlarım var, peki benim niye kafam bunların seviyesinde değil de böyle drama queen takılıyorum???

neyse, doğru dürüst konuşamamış olsam da, ilk açılma hamlem için oldukça pozitif geçti sayabilirim sanırım. bu işleri bu kadar önemsemeyen, hafife alan birisine açılmış olmak beni de ister istemez "ulan çok abartıyorum lan hakkaten, alt tarafı eşcinselim, ne olacak?" kafasına yaklaştırdı. yani biraz yaklaştırdı. ama bu bile iyi be.

gidip bir başka arkadaşıma daha açılasım var şimdi. belki o zaman mesajla falan değil, doğrudan yüzüne söyleyeceğim. bir süre sonra facebook'tan "ben ibneyim üleyn" diye ilan edersem şaşırmayın. kabak çiçeği gibi açılmak buna deniyor herhalde, keh keh keh...

ek: az önce "bugün için teşekkür ederim. aslında sana x* ile ilgili daha fazla şeyden bahsetmek isterdim ama cesaret edemedim. ama yine de benim yanımda olduğun için teşekkür ederim :)" diye mesaj attım. bunu yazabilmek için de azıcık cesaretimi toplamam gerekti. cevap olarak da "ben harika bir gün geçirdim, ben teşekkür ederim. ne zaman birşey anlatmak istersen seni hep dinlerim" yazmış. sanırım bundan sonraki buluşmada ilişkim hakkında birşeylerden bahsedebilecek kadar cesaret toplayabildim bu olan bitenin sonunda.

ne kadar önemliymiş lgbt olmayan bir arkadaşınız tarafından yargılanmadan dinlenilmek, kabul edilmek, anlayış gösterilmek. bütün psikolojim değişti valla şu anda. kendimi o kadar rahatlamış hissediyorum ki. bu noktaya gelebilmemde tabii öncelikle psikiyatrist ile rahat şekilde, yargılanmadığını, aşağılanmadığını görerek konuşabilmek yatıyor. toparlayabiliyorum sanırım kendimi yavaş yavaş. eşcinselliğiyle, kendi kimliğiyle, bedeniyle, geçmişiyle, yaptıklarıyla, şusuyla busuyla problemi olmayan insanlardan birine dönüşmeyi o kadar istiyorum ki. çalışmaya devam.