ayrılan sen de olsan, ama sevgin bitmemiş ve hala unutamamissan, iki yıl geçmiş de olsa (isterse iki yüz yıl geçmiş olsun farketmez) , acısı böyle alınan her nefesle içine dolar. sigara gibi bir şey değil bırakamazsin, çünkü yaşanmamış mutluluklarin ihtimallerini düşünmeye bağımlı oluyorsun ki onlarin da sayisi sonsuz falan. kendini suclamalarin ardı arkası kesilmiyor, çünkü guzel bir birlikteliği öldürüyorsun, sevdanı katlediyorsun. onu öldürmenin vicdan azabini yaşıyorsun. geriye sadece fakirlesmis ve yorulmuş kalbinin elinde umudu kalıyor. ya eskiye dönmek istiyorsun ya da yenisini umuyorsun. başka da bir şey kalmıyor elinde seçenek olarak.