allah'a imanı bir hayli kuvvetli olan tolstoy'un, içindeki öykülerde bolca, insanın kalbindeki sevgiye ancak allah'a duyduğu sevgiyle ulaşabileceğini, yüreğinde bu sevgiyle ve bu sevgiyi karşılıksız olarak insanlarla paylaştığı müddetçe yaşayabileceğini anlattığı kitabı.
tolstoy'un dindar bir kişiliği vardır ve dostoyevski de dahil bir çok rus yazarın da gittiği optina manastırı'na gidip vaktinin çoğunu oradaki starets'lerle geçirir. en nihayetinde ailesini de terk edip, yine manastıra gitmek için yola çıkar ancak oraya varamadan, manastıra yakın bir istasyonda ölür.

şimdi niye bunları anlatıyorum derseniz; eğer okumak isteyenler varsa ya da okumuş olanlar bu kitabı, bir parça kitaba yazarın gözünden bakmalarını tavsiye ederim.
çünkü kitabı okuyan bir çok kişi, içindeki öykülere "sırlar odası kafasında yazılmış" gözüyle bakıyor. hatta "saçmalık, din propagandası" deyip bir kenara fırlatanları bile görmüşlüğüm vardır. tolstoy'un starets'lerden ve onların; kalbi ve beyni sekronize edip yaptıkları, isa duasından fazlasıyla etkilendiği açık.
kitapta güzel öğütler vardır, ders çıkarabilecek kıssalar bir hayli fazladır. hele de içinde az-çok bir inanç taşıyan biri çokça etkilenebilir, okurken duygulanmaması işten bile değildir. elbette kitap, sonunda size hayatın sırrını vermiyor, yok öyle bir şey.

sorunun cevabına gelirsek. benim açımdan verebileceğim tek cevap, merak olur. hep bir sonrasını merak etmek insana yaşama sevinci vermese de yaşatıyor işte. insanın aklında hep bir soru olması güzel; sorunu çözdüğünde ne olacağını merak etmesi de. tabi fazla merak...

edit:tolstoy manastıra varır,uğrar ve manastıra yakın bir istasyonda ölür.yanlış bilgi vermişim,affola.kendime ibret olsun diyede silip düzeltmedim.