2006 ekim ayı, bazı askerlik işlemleri için izmirden istanbul gataya sevk edilmişitim. istanbula ilk defa gidiyorum, yalnızım, yaş 20. tarlabaşında ucuza bir otel kıstırmışım orada kalıyorum. otelden çıktım hiç bilmediğim bir şehir, bilmediğim insanlar arasındayım. biraz yürüyim bakalım neymiş ne değilmiş bu şehir hesabı başladım yürümeye, kulağımda mp3 player. biraz fazla kaptırmış olmalıyımki kendimi dolmabahçenin ordan beşiktaşa doğru ağaçlı yola girdim (tabi bilmiyorum o zamanlar nerdeyim ne yapıyorum). velhasıl mp3 playerda başladı lavinia çalmaya, elimi cebime atıp telefonumu çıkardım, bir telefon insanın hayatını bu kadar mı değiştirir be arkadaş. ne zaman bunu dinlesem o telefondaki ses tonu, o an çakılıp kalmam yerimde, ve o anki durumum canlanır gözlerimin önünde. sanırım bir ömür boyu unutamıyacağım bir ana tanıklık etmiştir bu parça. hala gözlerimi doldurur açıkcası. e neden o zaman hala açıp dinliyosun dersen, gerçekten bimiyorum...