üşengeciz ,erteliyoruz,oblomovuz...bazen insan düşünmeyi bile erteliyor, bazen insan düşünmeye bile üşeniyor.özellikle bu düşünce işçilerinin başına sık sık gelen bir durum.biz de ne yapıyoruz oblomov gibi yataktan çıkmıyoruz.ivan goncharov günümüz insanlarından çok kare barındırıyor bu romanında.belki bu yüzden bu kadar çok sevdik oblomov'u.ve tabi kitap yavaş yavaş okunuyor...yavaş okumaya itiyor bizi, üşenmeye ilk sayfaları çevirmekten başlıyoruz.tembelliğin iyi yaşandığının en iyi kanıtıyım ama tembellik hiç bu kadar güzel yüzüme çarpılmamıştı.saolasın gonçarov.