milletçe yaşadığımız kutuplaşmanın,kültürel erezyonun yansımasıdır. bunun sorumlusu da aslında barizdir. bu ülkede artık ideolojiler hep iki uçta yaşanıyor. ya aksın ya kara. ikisinden birine dair eleştirel yaklaşımda bulunduğun anda eleştirdiğin tarafa karşı düşman ilan ediliyorsun.

türkiye’de yaşayan bir lgbt bireyin,yurtdışındaki onur yürüyüşlerine katılıp o atmosferi hissetmesini çok isterim. yürüyüşteki insanların mutluluğunu,onur yürüyüşü denilen eylemin aslında yıllarca sana dayatılan onursuz sıfatına rağmen varoluşunun onurunu kutladığın o atmosferi hissetmeyi…evet türkiye’de kutlanacak bir yaşantımız ya da haklarımız yok belki de. bu yürüyüşler de bunun için yapılıyor/yapılması gerekiyor. lakin bu olay son yıllarda artık bir savaş ve kaos haline döndü. polis şiddeti,hükümet tutumu haklı mı? tabiki hayır. sapla samanı ayırmak da tam olarak burada geçerli. sürekli öfkeli,isyankar, negatif söylemler ve pankartlarla,inatçı ve agresif tutumla pozitif bir sonuç elde edilmesi mümkün değil. edilebiliyor olsaydı yıllardır yapılan bu yürüyüşü artık kutlama tadında yaşardık biz de. kemal kılıçdaroğlu adaylığı gibi olumsuz sonuçlara rağmen ısrarla aynı şeyi diretmek neden? çünkü artık dernek veya kuruluşlar bu yürüyüşleri tamamen kendi ideolojilerini lgbt bayrağı altında empoze etmek için kullanıyorlar. sen hakkını savunduğunu zannederken adamın teki çıkıp tahrik edici bir pankart açıyor,zılgıtlar eşliğinde sloganlar atılıyor, sonra hop gelsin biber gazı, kaos ortamı. aynı hikayeyi yıllardır yaşıyoruz.