platonik aşklarım vardı. şahsıma münhasır hatıralarla unutulmaz yapıyordum onları. çantamın arka gözünde küçük naylon poşetlerinin içinde mendiller taşıyordum. her mendilin içinde de mentollü bir mendil olurdu, kokusunu bez mendile bulaştırsın diye ve muhakkak bir tane de cebimde. kağıt mendil o kadar yaygın değildi. sonra hoşlandığım kişiye verirdim. amaç onun dokunmasını sağlamaktı. yıllarca teneke bir kutunun içerisinde sakladım o mendilleri. garip bir alfabe uydurmuş, hangi mendilin kimin hatırası olduğunu küçük renkli etiketlere yazıp içinde mendil olan naylonun üzerine yapıştırmıştım. bir hazine gibiydi benim için. ortaokul son sınıftayken kayak kampına gittiğimde zirvedeki kulübenin içinde duvarın dibine gömmüştüm o kutuyu. her sene gidip o kutuyu çıkarmak gibi bir hayalim var...