ilk başlarda baş edilebilir gibi görünse de zaman geçtikçe sevgiliyle paylaşılamayan her anın çekilmez bir hal almasına neden olur. sevgilinin yokluğu, yalnız başına izlenen bir filmde, ortak sevdiğiniz bir şarkı hiç ummadığınız bir anda kulağınıza çalındığında, yolda yürürken ilginç bir şey gördüğünüzde, izlediğiniz bir dizinin komik bir sahnesinde, arkadaşlarla yenilen bir yemekte bir şeylere kadeh kaldırdığınızda ya da tek başına yapılan herhangi bir şeyde her seferinde biraz daha fazla batar ve her seferinde biraz daha fazla özlemeye neden olur. hafta sonları dönüşümlü olarak gerçekleştirilen gidip gelmeler, sıkça yapılan telefon ve skype görüşmeleri de hiç bir zaman "tam" olma hissi vermez. eğer şartlar müsaitse taraflardan biri diğerinin yanına taşınarak bu sorun çözülebilir ama bu da oldukça fedakarlık isteyen bir iştir. işin doğrusu kaç kişi böyle bir fedakârlığı hak etmektedir? diğer yandan hep aşık olunacak kişilerin farklı şehirlerde olması da ayrı bir ironi ve ayrı bir başlık konusudur.

(bkz: aşık olunan kişinin uzakta olması)