birbirimizi kandırmaya, rol yapmaya gerek yok. ateş düştüğü yeri yakar sen vatan-millet-sakarya diye bağırışır, hamasi tehditler filan atarsın, en fazla bir yürüyüş yapar dönersin. gece olur, evladı ölen analar, yakınlar kalır acısıyla baş başa. gözüne çöp batmasın diye titrediği çocuğunun ulvi bir amaç uğruna öldüğüne kendini inandırmaktan başka bir teselli kalmaz avucunda. ** ertesi gün de evine gelen elektrik borcu, haciz vb. şeylerle yüzleştiğinde, vatan sağolsun* der ve hayata devam etmek zorunda kalır.

yukarda arkadaş güzel yazmış: şehit haberi alınca kimse evinde yas ilan etmez bu ülkede. alelade kalıp tepkileri verir geçer. o çocukların niye ve kim için öldüğünü sorgulamaz, sorunun sebebini düşünmeye bile çalışmaz, çözmek için çaba harcamak zaten işine gelmez. ha! bulursun günah keçileri, 2 saydırır rahatlarsın, hatta bünyendeki tüm faşizmi, ırkçılığı, şovenizmi de boca edersin ama muktedirlere en ufak söz etmeye gücün yetmez. *

ne diyelim, vatan sağolsun!