merhaba şeker abla,

az önce itiraf başlığı altında da yakın zamandan beri yaşadığım bu sorunu dile getirdim.
şöyledir ki;
"tabi ki her bulunduğumuz ortamdaki insanlar cinsel yönelimimizi bilmek zorunda değil ve söylememiz de gerek değil ama bunu saklamak, bilecekler korkusu vb kaygılar yaşamakta çok moral bozucu gerçekten.
insan kendini "gizli" hissederken özgür olma duygusunu da kaybediyor.
kendimi hiç özgür hissetmiyorum."

ve bu benim gerçekten motivasyonumu düşürüyor. şuan bulunduğum öğrenim hayatımda yani okulumda da zaten onların o cinsiyetçi konuşmalarına, cahilliğine, faşistliklerine susarken, susmak zorunda kalırken. (çünkü ne kadar konuşsan da anlamıyorlar) bir yandan da bilecekler korkusu. çünkü içleri kötülükten başka bir şey olmayan insanlar. tek işleri başkalarının hayatını eleştirmek ve aşağılamak. ki bir kaç böyle insan da dedikodumu yapıyor ve onlarla aynı ortamda bulunmak zorundayım. duymamazlığa, bilmemezliğe geliyorum ama benim hakkımda konuştuklarını her öğrendiğimde o günümün içine ediliyor. kendimi duvarların arasında sıkışmış gibi hissediyorum. özgür değilim. ve kimse benimle aynı hayat bakış açısına sahip değil ve yalnızım. şahsen yaştan da olsa gerek bu cahillik ve daha oturmamış düşünceler. ama gerçekten zor. mutlu değilim.
ve size de ne yapabilirim diye sormak istiyorum. ya da ne iyi gelir. dışarı çıktığımda mutluyum çünkü beni anlayan insanların olduğunu biliyorum. ama oraya gittiğimde böyle değil. evet hepimizin yaşadığı ve hala yaşıyor olduğu durumlar bunlar.
peki ne yapmalı?