mana'nın simyasıdır şiir..
hani değersiz madenleri altına çeviren mucizevi bir karışımın peşinde koşan simyacılar vardı ya ortaçağda.. işte şairlerde, bu boktan dünyadaki anlamsız hayatlarımıza bir mana katmanın peşinde, büyülü sözcüklerden bir karışım yaparlar..
bir şiir, tüm zamanların tüm bilgisini aktarsak bile yola gelmeyecek bir aklın sımsıkı kapatılmış perdelerini yırtıp bir ışık bahçesine dönüştürebilir orayı..
nasırlaşmış, hayatın tozlu yollarında yürümekten adeta manda gönüne dönüşmüş bir yüreği ısıtabilir.. onu kararmış, paslanmış eskiliğinden arındırıp altına dönüştürebilir..
güzel bir şiir, deli gömleği giydirilmiş bir toplumda, koca bir timarhaneye dönüşmüş dünyanızda, sizi dışarıya çıkaracak, nefes almanızı sağlayacak bir kapının anahtarı olabilir...

binlerce sayfalık mektupla anlatamayacağınız bir aşkı, bir tümcede anlatabilirsiniz...
- ben sana mecburum bilemezsin, adını mıh gibi aklımda tutuyorum...
tanımlamaya romanların yetmeyeceği bir hasreti de..
- hasretinden prangalar eskittim...
kaybetmek istemediğiniz umutlarınızı da..
- güzel günler göreceğiz çocuklar, güneşli güzel günler göreceğiz...

binlerce kitabın, milyonlarca sözün anlatamadığı, bir duyguyu, bir insanlık halini, bir onaylamayı, yahut bir karşı duruşu, mesela savaşın kötü bir şey olduğunu, yine en iyi bir şiirle anlatabilirsiniz..
- çocuklar öldürülmesin.. şeker de yiyebilsinler...