meselenin kişiselden ziyade ideolojik olarak ele alınmasını gerektirecek bir harekette bulunmuştur, çünkü bu ilk de değildir, devlet bahçeli'den mehmet ali çelebi'ye, oradan hulki cevizoğlu ve sinan oğan'a kadar ulusalcı ve sağ milliyetçi siyaset içinden bir ton insan yönünü düzenli olarak iktidara kırmaktadır.

siyasetin ulusalcı hali seküler bir görünüm göstermesine karşı politik okumasının merkezine devleti yerleştirir, burası için bütün mesele anlamı muğlak bir emperyalizm kavramına karşı ulus devleti müdaafa etmektir, mesele buradan okununca iktidarın meydanlarda "eyy!" diyerek iki parlaması onların oraya doğru yanlamasına yeterli olur. ülkücü hareket ise milliyetçiliğin temeline türk-islam sentezini yerleştirir, burada modern bir tavır yok, doğrusu akçura gibi isimler sadece anılır, asıl kalemi dinlenenler ise arvasi gibilerdir. bu siyaset tarzı için milleti oluşturan değerler tamamen modernlik öncesi ilkel kavramlar, daha çok feodal bağlardır, aynı zamanda devlet baba vardır, ve buradan "beka" meselesine geçmek kolaydır, bu gelenekten gelen kimsenin yarın bir gün islamcı iktidara yanlaması kimseyi şaşırtmasın.

buradan da milliyetçiliği halkçı bir çizginin üzerine oturtacak yurtsever bir siyasetin yokluğuna varmış oluyoruz, eldekiler ya feodal kavramlardan ya da direk devlet merkezli bakıştan ilerliyor, halkın yoksulluktan sürüm sürüm süründüğü bu siyasi iklim de "devletin bekası"nın yanında tali ya da ödenecek bir bedel gibi kalmış oluyor.