ilk bakışta "bu ne canım, hayatını spor salonunda geçirmiş bu" diye yargılamamak lazım. şahsım gibi okumayı öğrenmeden çeşitli sporları manyak disiplinle almaya başlayanlar için zorunlu hale geliyor. çocukluğundan beri antrenör disiplininde yaşıyorsun. yaşıyorsun diyorum bak, çalışmıyorsun. çünkü adam her şeyini yönetiyor. interdisipliner geçişler olsa dahi disiplin baki kalıyor. bu bir.

ikincisi; vücut önceden kaldıramayacağı bir şartı kaldırması gerektiğini anladığında kendini yenilemeye ve iyileştirmeye çalışıyor. pratik ve gelişim, her ne alanda olursa olsun bunun üzerine kurulur. bu gelişme ve değişim olmayınca durağanlık devreye giriyor. memnuniyetsizlikler, buhranlar vs.

ezcümle; hem bu disipline alışmışsan, hem de egzersiz yapmadığında kötü hissediyorsan; olayı ulaşılmaya çalışılan muazzam bir vücut yerine bir süreç olarak görmek lazım. keza ben hayatımda korkunç buhranlara, varoluşsal krizlere giren sporcu görmedim.