12 yaşındaydım. gece çığlıklarla bölünüp gün ağardığında artık evimiz yoktu, sevdiklerimiz yoktu, ekmeğimiz/suyumuz yoktu, umutlarımız yoktu. boş bir arsada annemle otururken önümüzde küçük mavi bir araba durdu. içinden genç bir çift çıktı. o minicik arabalarına su,ekmek, battaniye, yiyecekler doldurup yardıma koşmuşlardı. ağustosun sıcağında o günkü ilk suyumu o ablanın elinden içtim. verdiği ekmeği yedim. kimlerdi, nereden gelmişlerdi bilmiyorum. 16 yıldır depremle ilgili bütün acıların yanında hep bu iyi yürekli insanları hatırlıyorum. bizler merhametiyle, yardımseverliğiyle güzelleşen varlıklarız. bu özelliklerimizi kaybetmeyelim. ve tabii yeniden deprem olmasın diye ummak yerine gerekli tedbirleri alıp üzerimize düşenleri yerine getirelim.