üzülürüm ama bunalımdan bunalıma sürüklenmem zannedersem.küçüklüğümden beri ölüm bana hep sıradan ve doğal gelmiştir.ilk ölü insan görmem dedemin cenazesine denk gelmişti.yaşlı adamlar dedemi yıkıyordu ve yıkadıktan sonra kefenlediler.çenesinin altından bir bez parçasıyla kafasına düğüm atmışlardı.o günden sonra ölmek hayatın günlük rutini olarak yer etti kafamda.
ilerleyen yaşlarda işim gereği yüzlerce ölü gördüm ve hiç birine üzülmedim.bazılarına bu çok zalimce ve duygusuz gelsede doğanın en normal kanunu.bir şey doğar-büyür ve ölür.ölüm bu döngünün en son evresi.