insanlara çok fazla bir şey vermemeyi kendime öğütlüyorum bu günlerde. çünkü insanlar çok fazla bir şey beklenebilecek varlıklar değil. karşılık beklemeden bir şey veremiyor musun? diye sorabilirsiniz. açıkçası yapamıyorum. bunu çıkarcılık olarak görmeyin lütfen. verdiğimi istiyorum çünkü aksi bana kendimi kullanılmış hissettiriyor.

diğer yandan, "insanlar çok fazla bir şey beklenebilecek varlıklar değil" ama ben bunu kötü olduklarına da yormuyorum. önce, herkesin değer verdiği şey farklı. siz verdiğiniz şeye büyük değer biçiyor olabilirsiniz ama karşınızdaki insan için bu olağan bir şey olabilir. dahası aynı şeye aynı değeri biçseniz bile, karşınızdaki insanın size bir şey vermek için kafasında kurguladığı program sizin tasavvur ettiğinizden farklı olabilir. sonuçta o insanın çevresinde başka insanlar da var. onlar için de bir şeyler yapması gerekiyor ve hepsini bir programa koyuyor, belki de bu programa yetişemiyor. siz bunların çoğundan habersizsiniz.

dolayısıyla ne kendimi verdiğini bekleyen bir insan olarak çıkarcılıkla suçluyorum ne de verdiğimi alamadığım insanları kullanıcılıkla. sınırını iyi çiz diyorum kendime, vereceğin insanı da vermeyeceğin insanı da iyi tanı. yoksa bu gerçekleri, insanın kapasitesini göz ardı ederek hareket ettiğinde ortaya çıkan sonuçlardan ötürü boşuna kimseyi suçlama.
(bkz:kendini tanımak)
(bkz:insanın kapasitesini tanımak)
(bkz:insan doğası)
(bkz:iletişim kopukluklarını göz önünde bulundurarak hareket etmek)
(bkz:iletişim kopukluğu)