genel olarak insanlardan pek hoşlanmıyorum. ama bu dönemde sevebileceğim insanları bile sevemediğimi gördüm. aklını kaybedecek kadar kendine zarar verdiğini göremeyen ve bunun farkına varmaktan bilerek uzak kalan tiplerden, düşünmekten ve sorgulamaktan aciz olan insanlardan, kendini düşünmediği gibi karşısındakine de düşüncesizce davrananlardan, nerede nasıl konuşacağını öğrenememiş ve öğrenmemek konusunda ısrarcı olanlardan, başkalarına zarar verirken karşıdan iyi göründüğünü sananlardan, kendiyle çelişenlerden, zorbalardan ve faşistlerden hala haz etmem. ama ben bunlara karşı artık nasıl bir nefret besliyorsam sevginin ne olduğunu unutmuşum. artık bu tip insanları direkt yok sayıp geri kalanını sevmeye hazırım*.