artık kullanmayı bıraktığım ilaç. insan şunu fark ediyor. hayatınızda mutlu olmanız için bir sebep yoksa eğer kendinize sahte mutluluklar yaratmak için uğraşırsınız. ve karşınıza bu ilaçtan koyarlar bir kutu. oysaki hayat nefes alıp verdiğiniz için, mutfak penceresinden süzülen güneş ışığını gördüğünüz için bile çok çok güzel. dönüp bakıyorum mahvolmuş karaciğerimle geriye ve diyorum ki 'elbette hayatta inişlerin çıkışların olacak. elbette üzüldüğünde ağlayacaksın.' şuan ağlayabilmek bile çok güzel geliyor. güzel yani. deliysek bile deliliğimizi yaşamamız lazım. daha fazla kendimi uyuşturmaya ihtiyacım yok*