bazılarımız için yılın en acılı, en kötü, en günah keçisi günü. (örneğin ben). fakat, ortalık olumsuzluk kaynarken, en olmadık şeylerden bile negatif bir pay çıkarma yeteneği sahibi olan bizlerin de bu günü değerlendirmesi gerekir diye düşünüyorum. tabii bir zorunluluk, zorbalık olmamalı. (kaldı ki beraber olduğun kişinin beklentileri seni korkutuyorsa, o güne gelene kadar başka sorunlar var demektir.) neyse, bunu da sevgilililililer (!) düşünsün.

gelelim biz nadasdaki acılı, korkulu, mağdurun da mağduru garibanlara... eyyyy sevgililer. sevmeyi, sevilmeyi sizden öğrenecek değiliz. (hı hı, oldu...)

sevgilin yok mu? arkadaşınla paylaş. planları mı var? ailenle o zaman. o da mı olmadı? sev sokakta ki hayvanı. zaten sevilecek yer arıyorlar. yok o da olmadıysa kendini şımart. hatta seçim yapma, hepsiyle yap. hatta, elini kolunu nereye koyacağını bilemeyen sevgili gibi, kendine hiç olmadık bir şey al. pis kapitalizm mi? çık o zaman dışarı. birey olarak yaşadığını, var olduğunu bir daha hisset. bakarsın o çevrendeki sevgi budalası, şapşal "ayy aşkımmm"ları yüzünü güldürmüş. sen değil misin sevgi kimsenin tekelinde değil diyen.

ne demişler kendiyle barışık olmayan kimseyle olmaz. zor mu zor. ama imkansız değil.