itiraf ediyorum insanlara kaba ve hayvan gibi davranıyorum bu hoşuma gitmiyor fakat başka türlüsünü de bilmiyorum. dışlıyorum çünkü dışlanmaktan korkuyorum, bir daha kırılmamak için kendimi sınırlamaktan artık sıkılıyorum ama bir çıkış yolu, güvenebileceğim bir arkadaş bulamıyorum.
ülke olarak ne kadar vicdansızla beraber aynı havayı soluduğumuzu gösteren bir başka olaydır. diyarbakır patlar, onlar kürt orası doğu derler, suruç patlar ama goministler, bulaşmayalım, ankarada herkesin beynelminel gelip geçebileceği ankara tren garında bomba patlar ama onlar hdp'li. değil kardeşim onlar aynı vatanın insanı, hdpli chpli akp li ne farkeder vatandaşlık bilinci olmadıktan sonra barış gelir mi? inadına gelir mi barış?
bir özel mesaj kadar uzaktadır. bugün okuduğum makalelere göre hakkında ilginç bilgiler öğrendiğim yönelim. biseksüel bir kadın olarak aradaki farkı merak ediyordum. zamanla başlık altına girmeyi düşünüyorum.
ı'm done crying ı've got no more tears you can't hurt me anymore at least now ı know where ı stand but you won't take away my dignity cause ı'm still a man
tüm izleri görmezden gelerek hayatımın yarısına kadar ortaya çıkmasını engelledigimi biliyorum sadece. içten içe biliyordum sanırım en eski anım 5-6 yaşlara kadar gidiyor 14 den sonra inkar/görmezden gelme. neden böyle oldu bilemiyorum normal/saglıklı insanın bir tanımı vardı uymaya çalıştım ve tercih sanıyordum. birgün hortlayarak geri dönünce tercih felan olmadığını anladım.
ülke olarak ne kadar vicdansızla beraber aynı havayı soluduğumuzu gösteren bir başka olaydır. diyarbakır patlar, onlar kürt orası doğu derler, suruç patlar ama goministler, bulaşmayalım, ankarada herkesin beynelminel gelip geçebileceği ankara tren garında bomba patlar ama onlar hdp'li. değil kardeşim onlar aynı vatanın insanı, hdpli chpli akp li ne farkeder vatandaşlık bilinci olmadıktan sonra barış gelir mi? inadına gelir mi barış?
hayatımın bir aşamasından ötekine geçiş, bir defteri ufaktan kapama zamanı gelmişken, korkuyorum. işler ters gidecek diye değil, başaracağımdan. günlerdir yatağımdan çıkmam öğleni buluyor, 8 de uyanma alışkanlığı olan birisi için normal değil. bunalıyorum ve neden sadece istediğim şeyle meşgul olamıyorum? milyoner olmadığım içindir belki de sıradan insan olmanın bedelleridir. minik dertler ama aşamıyorum. denemediğim şey kalmadı, eskiden olsa boşverip akışına bırakırdım geldiğim noktadan tiksindiğim için bu yola girmek istemiyorum artık.
bir böbrek hastası veya bie tansiyon, kanser, şeker hastası nasıl tedavi edilsin diye imkanlar sağlaniyorsa ruhumuzu iyileştirmek için de aynı özen gösterilmelidir. toplumun ruhsal hastalıkları tanımaması ve saygı duymaması tedaviye ulaşmayı zorlastırmaktadır. özel hizmetler her zaman için serbest piyasa gereği ucuz veya pahalı olabilir dönem donem bunlar değişebilir fakat insanların sağlığı kendi haline bırakılmayacak kadar önemlidir.
hayatının yarısını yaşayabilmektir, yarım hissetmektir. tamamlandığımı hissediyorum dürüstçe kendim olabildiğimde. toplumdan onay beklemeden önce kendi kendimi onaylamak toplumdan önce kendimle mücadele etmek demek.
tüm izleri görmezden gelerek hayatımın yarısına kadar ortaya çıkmasını engelledigimi biliyorum sadece. içten içe biliyordum sanırım en eski anım 5-6 yaşlara kadar gidiyor 14 den sonra inkar/görmezden gelme. neden böyle oldu bilemiyorum normal/saglıklı insanın bir tanımı vardı uymaya çalıştım ve tercih sanıyordum. birgün hortlayarak geri dönünce tercih felan olmadığını anladım.
aşk hayatları hakkında çıkan yalan haberlerle dalga geçtikleri için güldüren olay aşırı hassasiyete gerek olduğunu sanmıyorum cem yılmaz türkiyenin en zeki insanlarında birisidir, gösterilerinde ve filmlerinde homofobik söylemleri yoktur.
e-5 e çıkıcam sözlük. ufak bir hesaplama yaptım, bu alemin enayisi benmişim gibi hissediyorum, ne paralar dönüyormuş meğerse hem hafta sonu tatilin var hsm de günde sadece bir kaç saat çalışıyorsun, kalan vaktinde ne yaparsan yap. aklıma yattı gibi.
olayyeriinceleme
