herkesin 2./b planı olduğunu bilmek. belki çok acınası olucak ama bazen böyle ölsem cenazeme kim gelir, ne kadar ağlar diye aptalca düşünüyorum. kimsenin samimiyetine inanmıyorum dahası güvenemiyorum, hani sevildiğimi bilmiyorum, en azından hissetmiyorum bile. öyle arada, nötr bi durum.

görüntüde herkesle çok sıkı-fıkı yakın ama aslında bir o kadar da uzak.

insanlar şimdiden iş-aile-kariyer planları yaparken hiçbirini sağlayamamayı geçtim, yıllardır yalnızlığıma girersek...onun içinden hiç çıkamayız zira o çok ayrı koyuyor

bugün ölsem sevgilimin cenazeme bile gelemeyecek olması düşüncesi. gelse de büyük olay çıkar zaten orada bile rahat bırakmazlar yani.

ölüm gerçeği ve vücudumu tanımadığım insanların yıkayacak olması.

aynı anda hem kahvenin hem tütünün bitmesi.verilen siparişin günler sonra gelecek olması.o iki-üç gün geçmek bilmez.

(bkz: patronun yeğeni)