bir uçurumun kenarındayken,bir binanın en üst katındayken sık sık akla gelen eylem. küçücük bi an. bir adım. fazlası değil

tek kurtuluş olarak gözüküyor

halen etmemiş olma nedenlerim erkek kardeşimi çok sevmem ve üzülmesini istememem,anime ve hentai

(bkz:kendini intihar etmek)

son zamanlarda zihnimden oldukça fazla geçen eylemdir kendileri
yapar mıyım bilmiyorum artık o götün bende olmadığını düşünüyorum ama bıçak boğaza dayanınca başka çare kalmayacak gibi geliyor
yine de umutlu ve mutlu olmak lazım

2 ayda bir yoğun bir şekilde gelen intihar etme isteği.
hayatımı seviyorum, şu anki halimden çok mutluyum, değiştirmek istediğim şeyler mevcut tabi ki, ayrı bir eve çıkmak ve daha oturaklı bir hayatım olmasını istiyorum.
çok sık gelecekle alakalı düşünürken buluyorum kendimi, önümde bir sürü yol var ama hepsinin kapıları kapalıymış gibi hissediyorum, bu yüzden de ilerlemek istemiyorum.
askerlik fikri beni korkutmuyor ama birikimimi bedelli askerlik için heba etme fikri çok rahatsız edici geliyor, toplumun baskısını hissediyorum üzerimde çok sık, 27 yaşındayım ve çalışmıyorum.
mezun oldum, mesleğimi de yapabilecekmiş gibi hissetmiyorum, garip bir çıkmazdaymışım gibi adeta, bu hisler yoğunlaşınca kendimi bu düşünceye itilmiş olarak buluyorum.
hayatım boyunca kilolu bir insandım, son 5 yılım vücudumla alakalı saçma sapan düşüncelerle geçti, bi dönem zayıfladım ve çok mutluydum, sonra yine kilo aldım ve şimdi yine zayıflıyorum ama asla bunun sonu yokmuş gibi geliyor.
hayatıma birini almayı çok istiyorum ama asla olmuyor bu da, geçen sene sevgilim dediğim biri vardı, birlikte yaşadık bir süre, sonra sevgili olmadığımızı söyledi kendisi, ilişkilerim hep bir çıkmaza giriyor, biriyle sadece seks için birlikte olma fikrini hoş bulmuyorum artık, midem almıyor, sanırım yaş ilerledikçe bu hisler daha da derinleşiyor.
yarın muhtelemen benden daha değerli bir şey yok deyip hayatıma devam edeceğim, dediğim gibi aslında hayatımdan memnunum ama intihar da elimin altında duran bir seçenek, başarısız biriyim ama böyle de mutluyum, topluma hiçbir açıklama borcum yok ama bu baskı beni yaralıyor.

selamlar, bunlar son kelimelerim olmaz muhtemelen, eylül ayından önce gerçekleşmez bu diyeceklerim, bir kpss ortaöğretim öğrencim var onun sınavını beklemeden gerçekleştiremem bunu. öz annem, öz babam tarafından dolandırılmanın, borç batağına batmanın, çalıştığım özel kurumun maaş vermekten bile aciz kalmasının, daha evvel işsizlikten "ne olursa çalışırım" diye girdiğim tekel marketten hırsızlıkla suçlanarak çıkarılmamın (not: 9 ay sigortasız çalıştırdığı orospu çocuğu), içimde büyüyen sıkıntıyla elbette alakası vardır.
fakat şunu düşünüyorum ben bunlar olmadan da aynı yaşamı sevmiyor, bunalıyor ve sevgili sözlük yazarlarını meclisin dışında bırakmak üzere insanlardan tiksiniyordum
bundan yaklaşık 3 sene önce yine böyle bir bunalıma girdiğim sırada sanırsam her bokun en iyisini ben hak ediyorum en afilli ölümde benim olmalı düşüncesinden hareketle ölmek ya da ölmemek için 40 gün tanımıştım kendime
o 40 günü tek tek not almış 40 günün sonunda bir kedinin kucağıma oturmasında bulmuştum yaşam sevincimi
şu an bunları yazarken bir kedim kucağımda diğer kedim ise başını hafif mabadıma dayamış uyuyor yine de içimde yaşam sevincine dair en ufak ayrıntı yok bir öğretmenin ek iş olarak garsonluk yapması acıdır muhakkak fakat ek iş araması daha da acıdır
bir öğretmenin içinde zerre yaşam sevinci olmaksızın sevgi dolu çocukların dersine girmesi acıdır
şimdilik hayatımda yolunda giden bir şey yok, şimdilik kararım bu yönde fakat bir değişim olursa yazacağım buraya, ya da gerçekten bu işi becerebilirsem becermeden hemen evvel tüm sorumluları teker teker yazacağım buraya

re: #437118

iki kediyi arkada bırakmak da neymiş? evin adresini bir şekilde bulur kapıya dayanır içeri bir de köpüş salar bi' 15 yıl daha kitlerim haberin olsun.

eyleme geçirilmemesi gereken düşüncedir.

#437118

sarılıp her şey düzelecek demek isterdim. şimdilik sanal sarılma yapalım.

geçecek (:

yaşamaktan bıktığım ve bunu düşündüğüm zamanlar olmuştu 2016-2018 yıllarında. terapi ile düzeldim.

şu an inandığım şey şu: hayat bazen çok boktan evet, fakat hayatın tek bir anlamı ve amacı var: kendini öldürmeden sonuna kadar gidebilmek. bunu bu şekilde bir challenge olarak görmek bana iyi geliyor. ne olursa bu da geçer diyorum, elbet geçiyor.

selamlar yine ben, kediler konusunda herhangi bir problem yaşanmayacak merak etmeyin, o iki maskota sahip çıkacak çok insan var... eylül ayına kadar beklemekti niyetim ama sanırım başarılı olamayacağım
haksız mıyım bilmiyorum ama insan en çok sevdiğinden destek almalı ben ne maddi ne manevi desteği göremiyor aksine köstek görüyorum
ne anlamı var ki zaten
hiçbirinizi tanımıyorum ama hepinizi çok seviyorum sevgili dostlar en azından düşüncelerimi paylaşabildim en azından bir şeyler anlatabildim size
insanlar birbirini dinlemiyor artık
sabahın olmadığı başka günlerde görüşmek dileğiyle

yukarıdaki yazarı tanısaydım suicide threat olarak bildirirdim muhtemelen.

ben de düşündüm. hatta o kadar berbattım ki
fransız lape’ye yattım. ben yatmayı kabul etmesem zorla yatıracaklardı. yemek yemedim neredeyse, yersem kusardım çünkü. sigara içiyordum sadece. midemi sikip atıyordu. her tarafım kasılıyordu. kafamda öküz oturuyor gibiydi. 3 hafta duş almamıştım. yarı ölü yarı panik atak yaşadım 2 ay.

geçiyor amına koyim. geçiyor işte. yapma amına koyim.

“bazıları hiç delirmezler. ne korkunç hayat sürüyorlardır tanrı bilir”
-bukowski

tanrı inancım olmasaydı kesin yapardım. uzun yıllardır depresyon ve travma sonrası stres bozukluğu hastasıyım. ilaç kullanmıyorum. kendimi hiç iyi hissetmiyorum. her şey daha kötüye doğru gidiyor.

(bkz: #437141)

(bkz:doğal seleksiyon)

iyi geceler... desteğini sunan arkadaşlar hepinize çok teşekkür ederim, bol bol ilaç içince ishalden fazlası olmuyormuşsunuz şimdikik bunu öğrendim
ha bu arada aynı evi paylaştığım erkek arkadaşımla da ayrıldık, ev arkadaşı kalacağız mecbur çünkü cebimde metelik yok

sevgili yazar, size bos konusmak istemiyorum, belli ki dibe vurdugunuz bir donemdesiniz. 6 sene once tam da bu aylar dibe vurmustum ben de. cok umidim yoktu. annemin ve babamin ne kadar yikilacaklarini bildigim icin fisimi cekmedim. ancak sevdiklerime veda mektubu yazmistim. cok kisi bilmez ne kadar yaklastigimi. yapmadim. ya da yapamadim. ıyi ki de yapmadim. biraz kendi cabam, biraz sans, biraz da beni seven adam, hayal bile edemeyecegim kadar mutluyum su an. hele ki 6 yil onceki halimin asla hayal edemeyecegi kadar mutluyum. oyle ki bazen 6 yil onceki yataginda uyanip hersey ruyaymis demekten korkuyorum.
size hayatinizin duzelecegini garanti edemem. ama sunu soyleyebilirim, sizin su anda durdugunuz yerde 6 yil once duran biri olarak iyi ki yapmamisim diyorum.

arkadaşlar selam, intiharı falan siktir ettim. öfkeyle yanıp tutuşuyorum. benim pesimist, depresif ruh halimden etkilenerek soğuduğunu düşündüğüm, bu yüzden benden ayrıldığinı düşünerek kendimi suçladığım sevgilim aslında 27 temmuz'dan bu yana beni aldatıyormuş. şimdi tüm hedefim yedi sülalesine kaymak.