bir uçurumun kenarındayken,bir binanın en üst katındayken sık sık akla gelen eylem. küçücük bi an. bir adım. fazlası değil

psikiyatride intihar, aniden verilen bir karar değil; çekilen acıların katlanılamayacak duruma gelmesinin bir sonucudur. (bkz: bipolar bozukluk) hastalarında intihar oranlarının genel topluma göre 15-20 kat fazla olduğu ve bu hastaların intihar girişimlerinde daha öldürücü yöntemler kullandıkları biliniyormuş. intihar düşüncesi bir kırmızı alarmdır. danışanın ruh ve dolayısıyla beden sağlığı için ciddi bir tedavi gerektirir. tedavi tek başına kalıcı çözüm değildir. intihar düşüncesi olan veya girişimde bulunan kişinin kendisini yaşamaya devam etmesi konusunda inandırması ve ikna etmesi gerekir. yoksa tekrar intihar girişimi olur ve ölümle sonuçlanabilir.

kişinin kendi hayatını sona erdirmek için seçtiği yol ya da tercih gibi gözükse de aslında kader paradoksunun bir sonucudur.

bir olayla anlatmak gerekirse:
yıllar evvel ana haber bülteninde boğaz köprüsüne intihar etmek icin çıkmış olan bir hayat kadını, ikna çabaları karşısında köprüden atlamaktan vazgeçmiş ve polis memurunun uzattığı eli tutmak için sıkıca tuttuğu korkulukları bir anlık dikkatsizlikle bırakmış ve köprüden düşerken "ölmek istemiyorum!" diye çığlık atmıştı. bu olayı hiç unutmam.

1. olasılık
hikâyeniz devam ediyorsa/edecekse çabalarınız yetersiz kalır.

2. olasilik
şimdiki zamanda intihar düşüncesini aklınıza getirecek her kötü deneyim, gelecek zamanda anlayacağınız ve size öğrettikleri karşısında o kötü anı sukurle anacağınız bir şeye dönüştürecek

3. olasılık
intihar etmeyi gerçekten kafasına koymuş biri ile intihar ettiğini düşündürtmek isteyen iki kişi arasındaki fark: biri sessiz sedasiz gider, diğeri giderken gürültü yapmak ve mümkünse onu bu durumdan kurtaracak bir kahraman arar.

yazarın önerisi:
hikâyenizi her şeyiyle yaşayın. nihai son bellidir. o son gelene kadar yaşama ihtimalinizin olduğu iyi günlerin hatırına cabalamaktan vazgeçmeyin.

bazen bir anda çektiğim ve geçmişte çekmiş olduğum sıkıntıları ve üzüntüleri hatırlıyorum ve çöküyorum aniden. öyle olunca o an yapmam gereken işleri soğukkanlılıkla bitiriyorum ve boş olduğum bir akşam erken yatıyorum. ertesi gün sorun saçma geliyor, küçük bir ihtimal de olsa. gelmezse gelene kadar aynı şeyleri tekrarlıyorum. gelmezse intihar ediyom.