yoksulluk, işsizlik ve demokrasi eksikliğine karşı tunus'ta fitili ateşlenen kitle hareketiydi. lakin bir süre sonra ne idüğü belirsiz dış kaynaklı bir devrim hareketine dönüştü. kaddafi, esad, mübarek gibi diktatör ve soyguncu hanedanlara direnmek ve onlara karşı demokratik mücadele vermek iyi güzelde yerine ne koymak istediğini bilmezseniz bu iş çok zor. sırf bu yüzden arap devrimi'nin en önemli ayağı olan mısır bir felakate sürüklendi. mısır'da mübarek'i düşüren ve halk hareketini başlatan seküler genç kitle ve liberaller seçimlerden ağır bir yenilgiyle ayrıldılar. yine mısır'da kendi iktidarını ve liderlik sultasını güçlendirmek isteyen müslüman kardeşler anayasayı şeriat kanunlarına göre revize etti. halk tarihinde görülmemiş biçimde ikiye ayrıldı. çatışmalar hala sürüyor. tunus'da iktidara gelen islamcı parti ülkedeki sosyal hayatı tamamen traşladı. içki, kadın hakları ve üniversitelerle ilgili bazı yasalar revize edildi. türkiye'den sonra laik hukuka sahip sayılabilecek yegane ülke tunus bugün zina için kırbacı tartışıyor. libya ise kabile kültürünün devam ettiği bir ülke olduğu için gelecekte neler yaşanacağı belirsiz. suriye'de ise esad'ı devirmek için olabilecek en kötü yol seçildi. sünni islamcılardan oluşan blok, batı ülkeleri ve bazı körfez ülkeleri tarafından her yönden destekleniyor. şimdi suriye'de yaşananlar arap baharı'nın ne yöne doğru evrildiğini kanıtlar nitelikte. arap baharı'nın en büyük problemi bir ideolojisinin olmamasıydı. ayrıca bu kitle eylemlerini sürükleyecek fikri altyapı yoksunluğu ve karizmatik lider eksikliği de bu bahar şiddetli kışa çevirmiş durumda. zaten başkasının parası ve yardımıyla ne devrim olur ne de demokrasi. öyle acıklı bir durumki demokrasi isteyen ülkelere bir bir şeriat ya da sulandırılmış şeriat geliyor. yetmiyor doğal kaynakların yönetimi bu bahara yardımcı olan ülkelere sonuna kadar açılıyor. zaten aklıbaşında herkes suudi arabistan, katar gibi pespaye devletlerin bu bahara çılgınca para akıtmasından arap baharı'nın rengini çözebilir. söyleyebileceğim son şey bu kadersiz ülkelerin bir kucaktan başka bir kucağa yuvarlandığıdır. keşke gerçekten bir devrim olsaydı...