yaş ilerledikçe daha zorlaşan bir şey olduğu doğru. sosyal ortamlara girmeniz gerekiyor, insanlarla zaman geçirmek gerekiyor, enerji gerekiyor. dolayısıyla bir yatırım. biraz da güven sorunu oluyor.

geçen haftasonu istanbul'a gittik ve yurtdışından gelen arkadaşlarımızı gezdirdik. onlardan birinin türk bir arkadaşı varmış, onu da çağırdı. gelen kız çok hoşsohbet birisi. kıza kanım ısınınca ankara'ya da beklerim dedim. telefonlarımızı aldık birbirimizin. sonra eve dönünce bu kızla ilişkim orada kalmasın, nasıl bunla arkadaş kalabilirim diye düşündüm. en iyisi mesaj yazıp teklifi yinelemek dedim. sevgili kişisi "ya çok da tanımadığın bir insanı haftasonu evine davet etmek mantıklı mı? istanbul'a gittiğimizde gene ararız" dedi ama bu pek iyi bir fikir gelmedi. kimbilir ne zaman bir daha istanbul'a gidices de işimiz olmayacak da, bunu arayacağız da, bu da boş olacak da, gelecek de vs. istanbul zaten berbat bir yer birisiyle buluşma planlamak için, kimse kimseyle görüşmüyor gözlemlediğim kadarıyla, herkes üşeniyor. ki haklılar. ayrıca kız olan o, erkek olan biziz, biz değil onun çekinecek daha çok nedeni olur, biz davetimizi yapalım gene diye düşündüm.

neyse sevgili kişisini dinlemeyip, onu da hiç karıştırmadan yazdım mesajı, gayet sıcak şekilde. çooooooooooooooooook sıcak bir cevap geldi bana. pek sevindim. öte yandan tabii öyle bir akşam geçirdiğin birisinin başka bir şehirdeki evine kalmaya gelmek de çok kolay verilecek bir karar değil. neyse bakalım ne olacak.

liseden ve üniversiteden arkadaşlarla hiç kopmayınca yeni arkadaşa çok ihtiyaç duymuyor insan. bu akşam liseden 2 arkadaşımla görüşeceğim. bir tanesini ortaokuldan beri tanıyorum. 20 küsur yıllık arkadaşlar. tatilimi bunlarla yapıyorum, derdimi bunlara anlatıyorum, başıma bişe gelince bunlara gidiyorum. zaten haftada birkaç gün sosyalleşirsem bunlarla sosyalleşiyorum. yeni birileri girse hayatıma mesela vakit ayırabilecek miyim? sanmıyorum. ilişkilerim de bundan dolayı yürümüyor bence.