yaygın olarak osmanlıca olarak adlandırılsa da türkçenin 15. asır ile 1908 senesi arasını kapsayan devri. temel ağzı istanbul türkçesi olan osmanlı türkçesi, en uzun soluklu edebi dillerden sayılır. daima türkçedir, ancak farsça ve arapçadan oldukça çok faydalanmıştır. servet-i fünun devri üslubu devrin bitmesi için gerekli şartları yerine getirmiştir. zira artık dil anlaşılmaz olmuştur. iletişim ve eğitim gibi alanların geniş halk kitlelerine kadar gitmeye başlaması ve elbette gazete ve derginin yaygınlaşması sonunu getirmiştir. en güzel döneminin 16. ve 17. asır olduğuna dair kanaatler vardır ancak osmanlı türkçesi yıllardan ziyade şair ve nasirlere göre incelenmelidir. mesela bir on dokuzuncu yüzyıl denince eşcinsel divan şairi enderunlu fazıl ve diğerleri gibi bir ayırım daha doğru olur. tekrar diriltilmesinin hiç bir manası yoktur. ancak bu mümkün müdür bilemiyorum. zira:

(bkz: dindar nesil yetiştireceğiz) *