amcamın cdleri arasından alıp aaa neymiş ki bu diye bulaştığım, o günden beri hiçbir parçasını bıkmadan dinlediğim bir pink floyd albümü. david gilmourun müzikte geldiği son noktadır aynı zamanda. üzerine albüm tanımıyorum, herşeyi ile tam bir baş ucu albümü.

gilmour amca götümüzde kıllar ağarsa da biz müziğin efsanesiyiz demiştir bu albüm ile.

douglas adamsın albüm için bulduğu bu isim parlamentoda çalan çanı temsil etmektedir diyor ve playlisti veriyorum.

1. cluster one
2. what do you want from me
3. poles apart
4. marooned
5. a great day for freedom
6. wearing the inside out
7. take it back
8. coming back to life
9. keep talking
10. lost for words
11. high hopes

beni hayatta tutan iplerden biri. belki de en güçlülerinden.

gilmour'un waters'tan her zaman daha iyi olduğunun ve olacağının kanıtı. mümkünse albüm track atlanmadan sırayla dinlenmelidir.