ruhumun sancılarını, aklımın kurgularını ve yüreğimin vehimlerini şiirlerinde daha iyi bulduğum başka bir şair yok. yani tabi ki başka sevdiğim şairler var ama bu adamın şiirleri tam da benim beynimin yaydığı elektromanyetik dalgalara denk gibi.

insanları kategorize etmeyi de pek seven biri olarak şu mısralarını şuraya bırakıyorum:

"dünyada tam dört çeşit insan vardır
birincisi kendi kendinin efendisi olmak ister
ikincisi başkasının efendisi olmak ister
üçüncüsü kendi kendinin kölesi olmak ister
dördüncüsü başkasının kölesi olmak ister
kendi kendinin efendisi olan
başkasının efendisi olmak istemez
başkasının efendisi olmak isteyen
kendinin efendisi olmak istemez
kendi kendinin kölesi olanla
başkasının kölesi olan çok benzer birbirine
kendi kendinin kölesi olan neyse ne
başkasının kölesi olmak isteyen
insanın da hayvanın da en kötüsüdür"

neyse ne dediği yerde neyse ne deyip geçemiyorum. orada beni bağlayan bir şey var. neyse işte...