bu aralar ilginç bir dil teorisi üzerinde çalışıyorum. delillerim çok yetersiz, ama yine de bahsedeceğim. benim düşünceme göre, türkçe dil ailesi, hint-avrupa'nın çok eski bir kolu. ayrıca japonca da türkçeden çok önce ayrılmış bir dil. hemen desteğime geçiyorum.

ilk olarak, çok fazla değişmemiş bir hint avrupa dili olan norveççeyi ele aldım. aslında izlandaca çok daha iyi iş görür, ama onu bilmiyorum. norveççede dikkatimi çeken şey, "olmak" eylemi olan "å være" oldu. bildiğin türkçedeki "var" değil mi bu? bilmiyorum, dillerin en ilkel haline bakmak gerek. ikinci şey, "geçmiş zaman". norveççede ve ingilizcede, geçmiş zaman hep "rte", "te", "ed" gibi eklerle yapılıyor. ek demek doğru olmaz ama şimdilik ek diyelim, daha iyi anlaşılması için. geçmiş zaman ekini "ed", ya da "te" olarak alalım. türkçede geçmiş zaman eki "di". ingilizcedeki ve norveççedeki schwa sesi içeren e'lerin sönük olduğunu düşünürsek, ve ayrıca i sesinin de sönük olduğunu düşünürsek, "d"den sonra ya da "d"den önce bulunmaları çok ilginç bir durum değil. o zaman geçmiş zaman ekine "d" diyebiliriz. japoncada ise geçmiş zaman eki "ta". bana çok benzer geldi bu durum.

üçüncü durum ise, oluş bildirme eki. ingilizcede var oluşu bildiren bir sözcük daha var: "am". bu "am" sözcüğü farsçada da korunmuş. türkçede ise "gider-im"deki "im" şeklinde korunmuş olabilir. son olarak, su sözcüğü. "su" sözcüğünün eski dildeki karşılığı "sub"tur. farsçaya baktığımızda ise "ab". sessiz harf+sesli harf kombinasyonu bana çok benzer geldi. bir de avrupadan doğuya doğru gidildikçe gramatik cinsiyetin kaybolduğunu ve sondan eklemeliliğin arttığını görüyoruz. bu da ilginç bir durum. ama bu birbirine yakın dillerin birbirini sonradan etkilemesi de olabilir. dediğim gibi, bu konuda bilgi sahibi değilim.

dikkat ederseniz sadece çok basit sözcükler benziyor. "ben", "olmak", "su" gibi sözcükler. numaralar birbirine benzemiyor. sadece türkçedeki beş ile farsçadaki penç'i bağdaşlaştırabildim. bir de hafiften "dört" benziyor.

japoncayla türkçenin birbirine benzediğini zaten çoğu kişi biliyor. kuro-kara, nani-ne, iku-git gibi benzerlikleri biliyorsunuzdur. ayriyetten çoğu kişi buna "sui"-"su"yu da eklese bu çok yanlış bir yaklaşım. çünkü japoncadaki "sui" sözcüğü, çince kökenlidir. japonca karşılığı "mizu"dur. bazıları "de"ekini de ekliyor. "de" ekinin kullanılışı türkçedekine yakın olmakla birlikte, bu ekin tarihsel kökeni farklıdır. "ni te" diye hatırlıyorum ama yanlış olabilir. japoncadaki bazı sayılar, türkçe ile benzerlik taşıyor. örneğin hito(bir) ile futa(iki). japoncadaki "h" ve "f"nin kökenlerinin "p" sesi olduğunu düşünürsek, daha çok uyabilir. birisi de japoncadaki y seslerinin, türkçede d sesine dönüştüğünü söylemişti. örnek: "yama"-"dağ", "yon"-"dört". böyle bir kesin dönüşme bulabilsem çok iyi olurdu aslında. eğer dilleri karşılaştırabilecek bir algoritma yazabilirsem belki dillerin akrabalığını bulabilirim. ne dersiniz? yardımcı olmak isteyen var mı?