bugün boşu boşuna yaşadığımı öğrendim. abimle basketbol sahasına gittik. saha sanki manken geçidi gibiydi. tatlı tatlı oğlanlar toplanmış, basketbol oynuyordu. bense basketbol oynayamadığım için giremedim oyuna. eski mutlu günlerim aklıma geldi. travma yaşamadan önceki zamanlar...

hiçbir şey beceremeden geberip gideceğim galiba.

40 kişilik "tekbir allahu ekber" naraları atan grubun içinden beyonce dinleyerek geçtim.

fotoğraflarını görünce çok beğendiğimi, bi anda sıcak davrandığımı görünce soğumuş. beğenmemem gerekiyordu herhalde. bu gidişle kurban edilecek kıvamda bakire kalcam herhalde.

en son ne zaman mutlu hissettiğimi hatırlamıyorum. hatta en son ne zaman iyi herhangi bir şey hissettiğimi hatırlamıyorum. umrumda değilmiş gibi davranmaktan, aptal beklentilere girmekten ve lol'de feedlemekten bıktım. evet bu da aradan çıksın.

gelecekten hiç bu kadar korktuğumu hatırlamadığım zamanlardayım.
yarın nerede olacağım, bir başka gün yaşayacak mıyım, sevdiklerime zarar gelecek mi, mezun olabilecek miyim, kaçıp kurtulabilecek miyim vb sorularla geçirdiğim saatler içinde yaşıyorum.

nasıl hissettiğimi anlamış oldunuz işte.

-sphynxinator, niye üzgünsün?
+ya işte problemler, geçmiş travmaları vs. vs.
-ya saçmalama hayat çok güzel. değer mi?
(ertesi gün darbe girişimi olur)
-hmm demek böyleymiş. *

uzun süredir kendimle yüzleşemiyordum ama sanırım son olaylardan sonra yüksek sesle kendi kendime sordum; akıl sağlığım yerinde mi acaba? zihinsel sağlığı ideal düzeyde biri miyim diye?! korkuyorum. endişeliyim.

günlerdir geçmeyen baş ağrım var, ilaçlarla yatıştırıyorum. günlerdir avucumda mutluluğum var, ilacım o. sağlam bir temel kurmak istiyorum. etraf çiçek açsın istyorum. pembe görmek istiyorum. çiçek açsın ruhumuz ki, bir olabilelim bir araya gelebilelim.

+18 http://xhamster.com/movies/859408/big_ha...

böyle bir daddy istiyorum sözlük. çok mu şey istiyorum yani?

şu son üç gündür gördüğün kabuslarla hollywood'a 49 senelik korku filmi ürünü çıkar.

elimde oyun bilgisayarı ve ps4 olmasına rağmen, ben sega oyunları oynuyorum. *

anlamıyorum. şu "arkadaş bulma uygulamalarına" yeni atılmış bir ceylan olaraktan; duyduklarımın ve gördüklerimin daha ötesinde sıkıcı ve rezil bir yermiş. yıkık olan özgüveni canlandırmak için kullanabileceğini sanırdım ama öyle olmuyormuş*. selam yazdıklarının 10da 9u geri dönmüyormuş*; match olamıyormuşsun*; match olsan yazmıyorlarmış*; anca 578578578 km ötedeki insan woof yapıyormuş**; iki lafın belini kırmak bile yoruyormuş*; iki lafın belini kırdıktan sonra "sen ciddi düşünmüyorsun" gibi tripler atılıp 24 saat geçmeden sevgilimsi moda girenler oluyormuş*; 2 3 günlük güzel sohbetten sonra bir daha ses çıkarmamaya başlıyorlarmış*; spontane buluştuğun insanlar somurtkan, bıkkın, sıkıcı oluyorlarmış*; sendeki en ufak bir kusur bile karşındaki için bir no no sayılıyormuş*; kimsenin zamanı yokmuş*; kimse geyik yapıp keyifli sohbet etmekle uğraşmıyormuşmuşmuşmuş...*

sanırım herkes mutsuzluktan beslenen; kendinde kabullenemedği kusurlarını başkalarında görünce şutlayan; mağdur rolünü üstlenen insanlarmış. *

baya baya ağır bir depresyon geçiriyorum 3 gündür beynimden çıkmayan f16lar bomba silah sesleri çığlıklar kan revan hiçbirşey gözümden gitmiyor. haftasını da skyim, gider psikiyatrdan rapor alırım derken izinler iptal oldu. adım atıyorum çıkmak için daha derine iniyorum. darbe gecesi hayatımda hiç unutmayacağım bir gece oldu. konuşsan olmuyor yazsan çizsen fişleniyorsun anlatsan taraf oluyorsun. 2 gündür ruhum çekilmiş gibiyim, kedimi kıskanıyorum enerjisini mutluluğunu..

sadece herhangi bir insanın ölmemesini istiyorum. dini kökeni dili bilmem nesi bilmem osu bilmem busu umrum değil. filler altındaki çimler değiliz, insanız haklarımız var..

sen kalk vatan için canını ortaya koy, sonra dümbük yobazın biri gelsin sana vatan haini desin.

ortalama yetmiş yıllık hayatımızda yaşayacağımız üç beş güzel an için devam etmek çok yorucu değil mi? geri kalan her şey doldurma, zaman kaybı.

keşke çevrimiçi olsa da geceden sabaha, sabahtan geceye sohbet etsek...

bazı olayların/kavramların ciddiyetini anlamayıp bundan rahatsız olan insanları aşağılama çabanız çok garip gerçekten.

şu anda çok sinirliyim. google hala yanıt vermiyor sorunuma. admob'tan başka bir reklam verme hizmetine geçeceğim sanırım. bu ne ya. eşşek mi sikiyosunuz siz? verdiğim o 75 lirayı size yedirmem valla. başka bir reklam hizmeyi veren şirket bilen var mı?

ofiste karton bardaktaki çay samimiyetsizliği gibi geçen dünün ardına, sabahki enerjim ile bugünü devirdim. şu mutluluk gerçekten paylaştıkça büyüyor. ben de ofistekilere seslendim günaydın! diye, duymadı kimisi, bir daha dedim. sonra bir tebessüm hepimizde. sebep olanlar var olsun!

gitmek istiyorum ve bu ergenliğimden değil.