eskiden nedense hep 40-42 yaşında ölecekmiş gibi hissederdim. sonra hayatımın ilk 20 yılını obez geçirdiğim aklıma geldi ve bir 20 yılımı da her yeri sarkan ve aklı gidip-gelen biri olarak geçirmek istemediğimden seksi olduğum ve ortalama bir hayat görüşüne sabit olduğum zaman diliminde, 32'de falan gidersem sorun olmaz diye düşünürek geçirdim.

son 3 yıldır, özellikle de son 1,5 yıldır yoğun biçimde 27'ye kadar dayanmaya çalışıyorum, jimi'siyle janis'iyle,amy'le. zaten ne için yaşıyoruz ki? hep bitmek bilmeyen beklentiler, dayatılan düşünceler/duygular... hayatta başarmak istediklerinizi başardıktan sonra 500 yıl yaşamanın çok da gerekli olduğunu düşünmüyorum pek. gel gör ki 27'e bile 3 yaş var sözlük, çok uzak çok...