baba yerine babuş olmak

sanırım hayatın bana attığı en büyük kazıklardan birisi.
şöyle ki ; büyük bi ailede büyümenin sağladığı avantajlardan birisi de aile içindeki ilişkileri daha yakından görmek. özellikle de anne-çocuk ve baba-çocuk ilişkisi.
ilişkileri yakından görünce insan , bu duyguyu yani baba olma duygusunu daha yakından tatmak istiyor. ama baba olma durumu pek mümkün görünmüyor açıkçası.
şuan hayatın amortisi gibi yeğenlerimin beni babuş diye çağırmalarıyla yetiniyorum. yani babanın yedek parçası , antep fıstığının ağzı kapalı hali gibi.
büyük bi acımasızlık
bi çocuğun yaralandığında koşacağı ilk kişi olmamak.
bi çocuğun bisiklet isteyeceği ilk kişi olmamak.
bi çocuğun hiç bir zaman babası olmamak.
çok tuhaf...