aldığım derin nefesi yavaşça vermemle doluyor bu düşünce zihnime. ya ormanlık bir alandayım ya da beton grisinin tek tonuyla boyanmış bir yerde. pek fark etmiyor aslında. tek yaptığım durup düşünmek. her şey bu kadar güzelken, nasıl kimse mutlu değil? nasıl ben mutlu değilim?
sonra oturup ağlıyorum, ama geçmiyor.