bu ara çok sık yaşadığım durum. bindiğim uçağın düşmesi yada trenin raydan çıkmasını istiyorum bir anda kendimi balkondan yada yüksek bi yerden atlama isteği . aslında ölmek değilde komple yok olmak istiyorum. hayat bana süper şeyler sunmuş da ben herşeyi bok etmişim . sanki fenerbahçeye milyonlarca dolara transfer olan forvet oyuncusum ama 15 maçtır gol atamıyorum .sanki herkes mükemmelmiş de bir benmişim ezik. sanki ben ölsem bişey değişecek, dünya daha güzel bir yer olacak.
belkide durduk yere gelmemiştir sanki yıllardır birikmiş birikmiş birden patlama yaşamışım ve acilen lutfen mumkunse hemen bitsin istiyorum

durduk yere gelmeyendir mutlaka bir sebebi vardır.
(bkz: gelen çağrıyı sessize atmak )

aldığım derin nefesi yavaşça vermemle doluyor bu düşünce zihnime. ya ormanlık bir alandayım ya da beton grisinin tek tonuyla boyanmış bir yerde. pek fark etmiyor aslında. tek yaptığım durup düşünmek. her şey bu kadar güzelken, nasıl kimse mutlu değil? nasıl ben mutlu değilim?
sonra oturup ağlıyorum, ama geçmiyor.