her zaman olduğu gibi mizah ve dramı harika bir şekilde harmanlayarak sunan kemal sunal filmi. çocukluğumdan beri hiç sıkılmadan izlerim. dikkat çekici bir çok unsurun yanında en çarpıcı olanı; bir yetişkinin çocukla olan ilişkisinin o dönemlerdeki masumiyeti. çocuk; kâh yetişkin adamın şalvarına giriyor, kâh adamla masalsı bir aşk yaşadığına dair hayaller kuruyor. şimdi bu sahneleri çekmek mümkün mü bilmiyorum. çocuk istismarı konusu o kadar yaygın ve travmatik bir hal aldı ki algımız geri dönülemeyecek kadar hasar gördü maalesef. umarım o eski, saf duygulara erişiriz. yoksa böyle filmlerle özlem gidermek zorunda kalacağız.