ibo ile güllüşah

her zaman olduğu gibi mizah ve dramı harika bir şekilde harmanlayarak sunan kemal sunal filmi. çocukluğumdan beri hiç sıkılmadan izlerim. dikkat çekici bir çok unsurun yanında en çarpıcı olanı; bir yetişkinin çocukla olan ilişkisinin o dönemlerdeki masumiyeti. çocuk; kâh yetişkin adamın şalvarına giriyor, kâh adamla masalsı bir aşk yaşadığına dair hayaller kuruyor. şimdi bu sahneleri çekmek mümkün mü bilmiyorum. çocuk istismarı konusu o kadar yaygın ve travmatik bir hal aldı ki algımız geri dönülemeyecek kadar hasar gördü maalesef. umarım o eski, saf duygulara erişiriz. yoksa böyle filmlerle özlem gidermek zorunda kalacağız.
eğlenceli tatlı bir filmde artık böyle şeyler çekemiyor