narı tanelerine ayırıp sunan anne

benim gibi elleri kirlenecek diye meyve yemeye üşenen bir insanın sahip olduğu için şükretmesi gereken annedir. o nar özenle ikiye bölünür, tek tek tanelerine ayrılır, beyaz kısımları çöpe atılır, en güzel ve kırmızı taneleri bir tabakta toplanır, yanına bir de kaşık konur ve önünüze getirilir. işte o an, 2 saat önce yaptığınız tartışma için pişmanlıktan kıvrılır, utançtan ölecek gibi hissedersiniz.
nar hazinesinin kilidini kıran ve her zamanki gibi hazineyi sizin için çalmışcasına yine sizle buluşturandır. belki büyüdük diye sevgisini göstermesine izin vermesek de o bir yolunu bulup kalbimizi besler. sadece erkeklerin değil, anne eli değmiş tüm yiyeceklerle beslenen çocukların da kalbine giden yol midesinden geçer.