yazdan beri bazı şeyler kafama dank ediyor ama öyle böyle değil. aslında farkında olduğum, hep bildiğim ancak hiç bu kadar suratıma vurduğunu hissedemediğim cinsten. şaka bir yana, hiç öyle evlenip-çoluk çocuğa karışacak bir tip olmadım; zaten evlenme olayına pek de bir inancım yok. neyse bu evlilik konusuyla ilgili olayı bi yazın yüzüme dank etmişti ama bu seferki fena yaraladı. manevi ablam diyebileceğim bir tanıdığımın çocuğu oldu geçen hafta, haliylen dünyada en sevdiğim şey bebekler(tercihen koca kafalı ve tombik yanaklı olanlar) olduğundan hemen görmeye gittim. yok böyle bir şey, minik bir insan. suratı küçültmüşler minnacık bi şeye monte etmişler gibi, çok ilginç. bir de öyle bir şirin ki sıpa, bakmaktan alamadım kendimi... hani zaten bu olasılık benim için çok uzak bir ihtimalken, hele de bu ülkede imkansıza yakınken o an belki de hiç olmayacağı gerçeği epey bel altı vurdu. velev ki amerika'ya vs yerleştim, orada bile böyle gökkuşakları ve unicornlar, çiçekler, böcekler bir hayat yokken bir de bu. ne bileyim, hayat bazen fazlasıyla gök gürültülü ve sağnak yağışlı.