çocukluk yıllarında bazen yokluk bazen de fiziki imkansızlık nedeniyle alınamayan eşyaların yarattığı ve yıllar sonra anımsandığında insanı hülyalara daldıran o tuhaf his.

10 yaşında falandım adidas'ın torsion model spor ayakkabını çok istemiş, alınmayınca ağlamıştım. çünkü komşumuzun oğlu nuri'ye alınmış ve gece gündüz piçliğine bana göstererek "bağğkkkk pışıkkkk" gibilerinden reklam yapıp beni yıpratma çalışmalarına başlamıştı. lan nuri hiç sevmedim olm seni.* ve yıllar yıllar sonra sanırım sırf bu engellenme dürtüsünden dolayı ayakkabı canavarına dönüştüm. yeri geliyor ayda 4 spor ayakkabı alıyorum. hep çocukluğa inince içinden çıkılamayan yokluk ve imkansızlık hükmündeki etkilerin sonucu bunlar.