interneti geçtim, televizyonun bile olmadığı 70 li yıllar ve öncesinde gençlerin evlenme sürecinde yaşadığı basamaklardır.

doğal olarak bir gencin ne zaman evleneceğine aileler karar verirdi. ama aile, genç oğlana kız bulmak için biraz oyalanıp gecikirse, bir akşam yemekte oğlan kaşığı pilav tabağına saplar ve hiçbir şey demeden sofradan kalkardı. bu, "görmüyor musunuz, düz duvara tırmanacak hale geldim, elinizi çabuk tutun" demek oluyordu.

neyse, aile uygun bir kız bulur ve istemeye gidilirdi. kız eğer bu oğlandan hoşlanmış ve onunla evlenmek istiyorsa yaptığı türk kahvelerini tatlı yapar, ama çocuktan "elentirik" alamadıysa kendisini istemeye gelen ailenin kahvelerine tuz atardı ve aile de mesajı alırdı.

eğer kızın ailesi ultra modern, ileri görüşlü bir aileyse "bir de kızımızın fikrini alalım, döncez biz size" derdi. bu görev tabi ki annenin göreviydi. kıza "sen bu çocukla evlenmek ister misin?" diye sorulduğunda kız "ayyh evet anne, bu oğlanın her şekilde gideri var" diyemezdi tabi. eğer istiyorsa tekrar etmesi gereken replik "siz uygun gördükten sonra bana sadece kabul etmek düşer" şeklindeydi. bu, kızın da oğlan için yanıp tutuştuğu anlamına gelirdi. ama eğer istemiyorsa o zaman da "anneciğim, ben seni ve babamı o kadar çok seviyorum ki, sizden ayrılmak istemiyorum" şeklinde cevap vermesi beklenirdi.

diyelim ki kız için herşey tamam ama kızımız bu evliliği oğlan da istiyor mu, yoksa o başkasını sevdiği halde ailesi mi onu bu evliliğe zorladı, bunu bilmek istiyor. o zaman kız, isteme olayından sonra çatısına bir testi koyar ve beklerdi. eğer oğlan gelip testiyi kırarsa "evet, ben de seninle evlenmek istiyorum" kırmazsa da "benim gönlüm başkasında ama ailem seni almamı istiyor" demekti.

günümüzde liseli ergen kızların aylık beşbin sms kotasını bile aştığını, 24 saat facebook, twitter gibi ortamlarda online olduğunu düşünürsek, bundan sadece 30-40 yıl önceki neslin adam gibi iletişim ve kendini ifade edebilmek, düşüncelerini belli edebilmek için neler çektiğini daha iyi anlarız. yazık lan.