yıllar önce, bir kaç sayı çıkan "pençe" adlı dergide apolitize olmak ya da apolitize edilmek hakkında bir şeyler yazmıştım. 70 li yıllarda doğan ve 80- 90 larda gençliğini yaşayan biri olarak genel geçer durum belliydi. aman oğlum kimseye karışma. hep duyduğumuz bu ya da buna benzer laflardı. öncelikle sol görüşlü akımlar zaten tamamen yasaklıydı. aklından geçeni konuşmak bile "sakıncalıydı". o zamanlar ideal politik görüş ki en ideali hiç politik olmamaktı, sağ akımlar milliyetçi görüşlerdi. şimdi düşünüyorum da bu günlerde neredeyse tek güç olan çakma takiyyeci dini akımlar baş göstermeye başlamıştı. o zamanlar gizli toplanıyorlardı çok belli etmiyorlardı kendilerini. ama sinsi planlarını uygulayıp mütemadiyen taraftar topluyorlardı. o kadar korkutulmuştuk ki siyasete ilgili her şeyden. başımızı kaldıramazdık. en nihayetince politik fikirler unutuldu. bastırıldı. bu sabah radyo da dinliyordum da hak verdim. geçim derdinde olan insanlar yani nüfusun %99 için, ankarada alınan kavga edilen salak saçma tartışmalar önemli değil. insanlar geçim derdinde. zaman bizi (beni) böyle yaptı