genelde kalabalık ve çok tanımadığım, sevmediğim insanlarla zorunlu iletişime geçeceğim yerlerden pek hoşlanmam: nişan, düğün, cenaze vb. gerçekten ciddi anlamda daralıyor, kendiğimi boğuluyor gibi hissediyorum.

bu yaz gittiğim iki düğünde fark ettim ki, düğünler bana iyi geliyor. ne oyun bilen ne oynayan birisiyim, ama gerçek mutluluğu bulmuş ve bunu bilmemkaç yüz insanla kutlayan insanları görmek içime umut serpiyor galiba. hele de tanıdığım insanlarsa bu mutluluk biraz daha artıyor, yerlerde olan moralim bir tık yükseliyor. sanırım böyle güzel bir şeyin ucundan-kıyısından parçası olabilmenin geridönüşü bu.