sırf ben seviyorum diye bugün evime gelip bana börek ve brownie yaptı. hatta fazla fazla yapayım sonra da yersin deyip güldü. bir yandan sevdiğim şeyleri yaparken bir yandan da bana bakıyordu masum masum. o an ona sarılasım geldi ama yapmadım sadece izledim o da tebessüm etmekle yetindi ardından poğaça da sever misin onu da yapayım mı diye sordu...
ne kadar güzel değil mi yukarıda yazılanlar sayın sözlük. çok romantik, çok sevimli... ama işin şu tarafı var ben zerre hoşlanmıyorum kendisinden. arkadaş olarak iyi bir insan ama ötesi yok yani. bir taraftan kendimden nefret ediyorum neden izin veriyorsun diyorum diğer taraftan ise bunu ısrarlarına dayanamayıp kalbini kırmayayım diye yaptığımı biliyorum. neden her seferinde böyle olmak zorunda!! neden beğendiğim insanın zerre umrunda olmazken hoşlanmadığım insanın ilgisi dahilinde oluyorum!! yoksa artık ben de sevdiğimi unutup beni sevene mi bıraksam kendimi? hem belki de böylesi daha iyi olur. çünkü artık o kadar yoruldum ki beni umursamayan birini kendi başıma sevmekten. o kadar yoruldum ki sürekli kendimden ödün vermekten. artık göğsüne yaslanıp dinlenebileceğim birine ihtiyaç duyuyorum sanırım. önceden bunu diyeceksin deseler "hadi lan ordan" derdim ama gerçekten ihtiyacım olan tek şey bana destek olan ve seven biri.