yıllarca aynı rol aynı perde,
yıllarca aynı yer aynı evde,
sevdik de katlandık onca derde.
ama çok yanlıştı adı yanlış aşktı, suç hep bende.

minicik kaldırım taşı pırlantayamı karşı sorarım size

su almaya başlayınca sabır teknesi,
şifa kalır yanına akrep iğnesi.
tersimi biliyordun da niye risk alıyordun,
oltadan kurtulan balık bekler mi sanıyordun.

o bir yolcu sen bir hancı
gördüğün en son yalancı
içinde ki derin sancı
gitmez dedim kaldı gönül

fikret kızılok

"içimden şehirler geçiyor
her durakta duruyor
inmiyorsun

seni en sıcak ben öperdim
kim bilir
ama sen bilmiyorsun" (bkz: feridun düzağaç )

manitam kırmızı nokta,
tek çilemsin sen fıstık,
ne yorgan kaldı ne yastık,
bak yakalarsam tık tık.

neden insan ayıpladığını yaşamadan ölmüyor?

bir dağ yıkılıyor ah içerimizde
bir çiçek büyütmüşüz saksıya sığmaz.(bkz: kırık hava)

bir gün gelecek anlayacaksınız yalnızlık zor mesele,
o kirli kahkahaların ardında boş neşeler,
cehalet mutluluksa adayım ulan ben nobel'e,
çok bilenin düştüğü yerdeyim buradan yol geçemez,
bir yudum alsam umudun şarabından ne olur,
dedim de demez olaydım şakaklarım beyaz soldu,
yorganım ayaz doldu korkarım zaman dondu,
ah aklıma pişmanlık ektiler huzurumdan oldum.

(bkz: adem oslu)
(bkz: sabahtan geceye)

ey kör anla, bu yer bu gök boş!
bırak onu bunu gönlünü hoş tut hoş!
şu durmadan dağılan alemde
hepsi, hepsi bir nefestir!
gerisi boştur boş!!

ta uzak yollardan
koştum geldim senin kollarına
içimde yanan hasretinle ben
baktım durdum senin yollarına
sensizlik bir ölüm sanki.